Το αίμα στο κεφάλι, τα μηνίγγια έτοιμα να σπάσουν, μυρωδιές που αν αναπνεύσεις λιποθυμάς και ανάμεσά τους μία τεράστια απόσταση που σε κάνει να θες πάρεις στο επόμενο αεροπλάνο και να ουρλιάξεις* μέχρι να μην μπορείς να σταθείς στα πόδια σου.
Θυμός και απόγνωση.
* 65daysofstatic – The distant & mechandised glow of eastern european dance parties
Την είχε δει πρώτη φορά πριν λίγες μέρες. Οι κουβέντες που αντάλλαξαν στερεοτυπικές και βαρετές, όπως όταν πιάνεσαι στον ύπνο, εκείνη κρατώντας μία Quöllfrisch κι εκείνος ένα τσιγάρο. Ακόμα και σήμερα δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ήταν αυτό που πρώτο τράβηξε την προσοχή του· τα κατσαρά ξανθά μαλλιά, το ανέμελα διαπεραστικό βλέμμα ή η αλήτικη αύρα σε κάθε της κίνηση*; Δεν έχει σημασία, διέκοψε απότομα τις σκέψεις του. Όλα συνέβησαν σε μια στιγμή από εκείνες που δεν θέλει να ξεχάσει ποτέ του. Μία στιγμή συμπυκνωμένης ευτυχίας που ίσως απλωθεί στο μέλλον ή μία γλυκιά κατάρα. Δεν ξέρει ακόμα και αυτό τού μουδιάζει το μυαλό.
Και να που σήμερα μέσα στο πλήθος αναγνώρισε αυτά τα κατσαρά μαλλιά και ένιωσε το σάλιο του να τού γδέρνει το λαιμό. Η απόφαση της στιγμής για μάχη εκδηλώθηκε πολύ αυθόρμητα. Ίσως έφταιγαν τα στοιχειωμένα του όνειρα και ας μη τα θυμόταν καλά, σκέφτηκε και πάλι. Το σίγουρο είναι ότι προχθές που ονειροπολούσε, χαζεύοντας κάτι άσπρα σύννεφα ρουφώντας τον καπνό του, την είδε μπροστά του να του χαμογελάει και αυτό ήταν αρκετό να του φτιάξει το υπόλοιπο μίας κατά τα άλλα τελείως αδιάφορης μέρας.
Η μέρα κυλούσε και δεν τολμούσε να την κοιτάξει στα μάτια. Φοβάται ακόμα τη φωτιά που καίει μέσα σε τέτοια μάτια. Κοιτούσε μόνο στα κλεφτά τα χέρια και τα μαλλιά της, όταν κάτι τής αποσπούσε την προσοχή. Το μυαλό του αδιάκοπα έφτιαχνε εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές που, το ήξερε, μάταια προσπαθούσε να κοιμίσει. Την πιο ωραία στιγμή που του χάρισε η μέρα ήταν όταν εκείνη αφαιρέθηκε κοιτώντας εξονυχιστικά τον αστράγαλό του· τότε βρήκε την ευκαιρία να θαυμάσει το μεγαλείο που ήταν καθιστό μπροστά του. Και είδε το κοκαλάκι στον ώμο, τις φλέβες στα χέρια, το αφυδατωμένο δέρμα στις γάμπες της και ένιωσε αληθινός. Ήθελε να φωνάξει «Σε θέλω!», αλλά ο χείμαρρος των σκέψεών του έπνιξαν τις λέξεις του. Μετά από λίγο χαιρετήθηκαν και έφυγαν χωρίς να δώσουν ραντεβού, γιατί, στην πραγματικότητα, ήξεραν ότι θα ξαναβρεθούν σύντομα.
* Giana Factory – Heart thief
Filed under Uncategorized
140 παλμοί το λεπτό, 40 ανάσες, σφιγμένο στομάχι, μούδιασμα. Ξάπλα. Κατεβασμένα στόρια, άδειο δωμάτιο, ένα αρωματικό κερί καίει. Λευκή οθόνη, μαύρα γράμματα. Single repeat*. Χαμηλό ταβάνι, ψηλή ντουλάπα. Όλα άσπρα. Πότε πια θα εξοικειωθείς με αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις στον καθρέφτη και είναι η αντανάκλαση μίας μεγάλης πλεκτάνης. Η υπόσχεση της ανάμνησης είναι ψέμα. Μεγάλο. Μέχρι την επόμενη ανάμνηση που θα γίνει και αυτή πρώην. Η απώλεια και το αντίο έχει γίνει ρουτίνα και ακόμα να το αποδεχτείς. Αλκοόλ και THC. Το νερό στο καλοριφέρ πλατσουρίζει. Σκιές στον τοίχο. Το κερί ακόμα καίει. Ζέστη και όμως κρύο.
*Agnes Obel – Riverside
Αυτό εδώ γράφτηκε έχοντας μπροστά μου ένα κορίτσι που μου χαμογέλασε σε μία πολύ δύσκολη στιγμή. Το χαμόγελο εκείνο μου έδειξε το δρόμο. Η ζωή είναι τόσο άδικη με τους πιο καλούς ανθρώπους, που δεν υπάρχουν λέξεις να την περιγράψεις. Στα 24 της έχει καρκίνο της μήτρας.
Να είσαι καλά Μ. Θα έρθω να σε δω.
Το αχνό φως της οθόνης* τής φώτιζε το πρόσωπο και στη σκοτεινή αίθουσα κατέβαιναν όλα τα αστέρια που έχουν ανταμωθεί ποτέ. Τι όμορφα τσιμπήματα!
* Max Richter – The Tartu Piano
Η μόνη στιγμή* που νιώθω μια κάποια ευτυχία είναι όταν μιλάω μαζί σου. Δεν ξέρω αν νιώθω κάτι άλλο. Είναι αυτή η παύση του καθωσπρεπισμού που στραγγίζει την επιθυμία και αναβάλει τα συναισθήματα για το μέλλον. Μη νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω πώς με κοιτάς. Κάνεις λάθος, όμως. Θα σε προδώσω. Απλά, τώρα, χρειάζομαι ακόμα έναν κλινικά εγωιστή να ολοκληρώσω το σχέδιό μου.
* Sol Seppy – Enter one
Τα φύλλα πέφτουν στις αυλές για να φέρουν γειτονικές ιστορίες πιο κοντά.
Αυτό μου καρφώθηκε στο μυαλό όπως περνούσε το ποδήλατο πάνω από τα χαλκοκόκκινα φύλλα*.
* Keep Shelly in Athens – Running Out Of You
Τις Κυριακές τα λεωφορεία είναι ικανά να σε διαλύσουν. Η ατμόσφαιρα τους πετάει σπίθες από τον ηλεκτρισμό. Κοιτάς τα παπούτσια και φαντάζεσαι ποιος μπορεί να στέκεται πάνω σε αυτά τα πόδια. Το κάνεις ασυναίσθητα, αλλά είναι ωραίο παιχνίδι. Η μουσική* καρφωμένη στα αυτιά σου φιλτράρει την, καθώς δείχνει, χαρούμενη συζήτηση των Ισπανών δίπλα σου. Δύο κορίτσια ένα αγόρι. Κάπου 20 χρονών. Το ένα κορίτσι χαϊδεύει το γόνατο του αγοριού, ενώ το άλλο προσπαθεί να κρύψει τον έρωτά της.
Σε μια βδομάδα οι δρόμοι σας χωρίζουν. Ματιές, αγγίγματα, φιλιά χωρίς αύριο. Μόνο τώρα. Ό,τι πάρεις κι ό,τι δώσεις. Ευτυχία και δυστυχία μαζί. Πώς πάνε αυτά τα δυο παρέα; Ξαφνικά σηκώνεις τα μάτια και όλα βγάζουν περισσότερο νόημα.
Οι ρόδες της βαλίτσας τελειώνουν σε μία όμορφη γυναίκα που κλαίει ήσυχα, πνίγοντας τους λυγμούς της. Μέσα στο πλήθος. Κρατάει τη βαλίτσα με δύναμη. Από την ένταση οι φλέβες του χεριού της σκαλίζουν το φακιδωτό της δέρμα, ενώ το άλλο χέρι σκουπίζει τα δάκρυα λίγο πριν στάξουν. Κοιτάζει στο κενό. Μέσα από το τζάμι, μέσα από τη λαμαρίνα και μέσα από ‘σένα που έχεις μαγευτεί από την αγριάδα της στιγμής.
Στρίβεις το βλέμμα είκοσι εκατοστά και νιώθεις τον έρωτα των δύο γυναικών που κοιτάζονται στα μάτια. Μάτια υγρά και γυαλιστερά από τα γέλια και από ευτυχία.
Τα σύννεφα συνεχίζουν να εκβιάζουν τον ήλιο. Ο αέρας ανακατεύει τον ουρανό και τη διάθεσή σου. Δύο λεπτά καιρός.
«Nächster halt, Morgental».
* Bosques de mi Mente – Soledad from Ruido Blanco
Σήμερα μου το είπε ο Φ. και απ’ ό,τι βλέπω μέχρι στιγμής γίνεται χαμός στο γουέμπ.
So, 
Για να δούμε λοιπόν αν ένα κεντρικό πρόβλημα των μαθηματικών και της θεωρητικής πληροφορικής βρήκε την απάντησή του.
Update: Κλαίω από τα γέλια με τα σχόλια.
Βέγας ο σκύλος 